Dienen in onderwijs

Onderwijs en een kledingwinkel. Ze hebben meer met elkaar dan je zou denken…
We houden ervan. Hokjes. We passen er in en zijn het pashokjes gaan noemen.
Mooi beeld. Even vasthouden.

Het pashokje.

Van een kwaliteitswinkel. Dat wel natuurlijk, anders is het weer zo lastig te vergelijken met onderwijs. Dat is nooit een eenheidsworst… als het goed is.
In de kwaliteitswinkel ontmoet je een kwaliteitsmedewerker. Je herkent het vast. Met één oogopslag hebben ze de juiste boordmaat al genoemd. En met die kleding duik je de paskamer in.
Eenmaal verkleed kom je weer naar buiten. En het oog van de kwaliteitsmedewerker ziet exact waar het te breed, te smal, te groot of te klein is. Of het past perfect. Kan allemaal. Staat de kleur? Het gaat om het advies wat je krijgt. Voor de spiegel beaam je het… het zit en staat perfect.
Toch niet goed? Hup, het pashokje weer in.

Het onderwijs.
De leerlingen stappen iedere dag de school in. En ja, ook daar ontmoet je kwaliteitsmedewerkers. Want reken maar dat ze dat zijn! Vaak zien ze met één oogopslag wat een leerling nodig heeft. En zo reiken ze de leerling aan wat nodig is, en vaak een beetje meer. (zie het als het onsje van de slager 😉)
Nee. Ze hoeven niet in een hokje. Of toch wel? Want dan is er een te druk, te afwezig, te aanwezig, te langzaam, te snel of te onopvallend… Een klas vol pashokjes dan maar? Dat wordt een mooie boel… Nee. We gaan weer gewoon heel erg goed onderwijs geven.
Even terug naar de medewerker uit de kledingwinkel. Hij ZIET zijn klanten. Dat is wat we in het onderwijs moeten doen. Leerlingen ZIEN! Ga dat morgen eens doen. KIJK eens naar je leerlingen, dan ga je ze geven wat ze nodig hebben, je gaat ze waarderen om wat ze je teruggeven. Want dan gaan ze echt de school niet uit zonder te betalen! Hartelijk dankjewel! Je hebt me vandaag GEZIEN!

En de jongen van de foto? Onze Nick. Pleegzoon, ingewikkeld verleden, ADHD, sterk, snel verdrietig, zoekt graag contact, behulpzaam, zorgzaam. Als je hem zo ziet zitten, zou je het niet geloven. Maar als je hem een beetje ruimte geeft, en dus niet in een pashokje stopt..., speelt hij, denkt hij, bouwt hij en geniet hij. En dat heel gefocust. En na het bouwen? Dan vertelt hij vol trots wat hij gemaakt heeft. En wij? Wij zijn ook trots! Als je het maar wilt ZIEN.